Η Καρδιά Δεν Ραγίζει Ποτέ

Ειδάλλως, Φίλοι και Συγγενείς, θα είχαμε όλοι προ πολλού τινάξει τα πέταλα.
Αλλά η καρδιά δεν ραγίζει. Ας μην φοβόμαστε. Ας μην αγχωνόμαστε. Η καρδιά του ανθρώπου είναι πολύ πιο δυνατή από όσο νομίζουμε. Δεν μπορεί να ραγίσει έτσι εύκολα. Ούτε δύσκολα. Με τίποτα δεν μπορεί να ραγίσει η καρδιά.
Άλλα είναι που ραγίζουν, όσα την συγκρατούν κλεισμένη στους πάγους, όσα συσσωρεύτηκαν γύρω και πάνω της και δεν την αφήνουν να νιώσει στ’ αλήθεια τον ίδιο τον εαυτό της. Ραγίζουν τα επικαλύμματα και τα προστατευτικά στεγανά, η φυλακή της καρδιάς. Ραγίζει ο άπειρος θλιβερός παγετώνας του ειδώλου μας.
Έτσι νομίζω ότι μαλακώνει η καρδιά. Και δυναμώνει και φλέγεται. Και ελευθερώνεται η καρδιά από τα ψέματά μας.
Είναι οδυνηρές οι ρωγμές, φυσικά και είναι. Πάντα όταν αφαιρούνται οι χειροπέδες αισθάνεται κανείς ένα οξύ πόνο στους καρπούς –δεν πάει να πει ότι έχουν σπάσει τα χέρια, τα δεσμά έσπασαν. Είναι άβολη η ελευθερία και ποιος θα τολμούσε να βαδίσει στην έρημο αφήνοντας την ασφάλεια της χιλιετούς σκλαβιάς στους Φαραώ; Η φυλακή συνηθίζεται. Η ελευθερία δεν συνηθίζεται ποτέ.
Η ελευθερία κερδίζεται για να χαριστεί –κάθε μέρα.
Κάποτε χρειάζεται να συμβεί η έξοδος στην έρημο, κάποτε πρέπει να ραγίσουν οι πάγοι. Κάποτε πρέπει να συμβεί –έστω από μόνο του, έστω από καταστάσεις και συνθήκες που δεν τις ελέγχουμε. Προτού πεθάνει, η καρδιά χρειάζεται να ζήσει. Εμείς χρειάζεται να ζήσουμε. Οι ρωγμές είναι οδυνηρές αλλά λυτρώνουν.
Η καρδιά πονά –αλλά δεν ραγίζει γι’ αυτό δεν χρειάζεται να φοβόμαστε.
Δεν γίνεται αυτόματα, δεν είναι εύκολο ή απλό. Ποιος είπε ότι είναι εύκολη η Αγάπη; Αν ήταν, θα την λέγαμε κάτι άλλο –μίσος, φιλανθρωπία ή συγκατάβαση. Ανοχή, ηθική συνείδηση ή συναλλαγή.
Ας συνεχίσουμε να την λέμε Αγάπη. Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για ποιο πράγμα μιλάμε –όχι εγώ, τουλάχιστο- αλλά ας επιμείνουμε να την λέμε Αγάπη.
Και ώσπου να ραγίσουν και να σπάσουν, να λιώσουν αυτοί οι πάγοι του μηδενός, ώσπου να επικαλεστούμε και να μάθουμε την ελευθερία μας –λοιπόν, ως τότε, όπως λέει ένας πολύ μεγάλος συμπατριώτης μου ποιητής:

Ας μείνουμε με την υποψία μας,
ας μείνουμε με το «άραγε»,
ας μείνουμε με το «μήπως»,
ας μείνουμε με το πρώτο δισταχτικό άλφα,
με την πρώτη δισταχτική ψιλή.
(Κώστας Μόντης)

Γιατί είναι πολυτονική η Αγάπη και πολύτροπη και σ’ αυτήν γεννηθήκαμε και γι’ αυτήν γεννηθήκαμε και, ίσως-ίσως, κάποια στιγμή να μας δοθεί να την μάθουμε και να την γίνουμε έτσι όπως ταιριάζει σε αυτό που ανεπίγνωστα είμαστε.
Ας μείνουμε με τη σιωπηλή βεβαιότητα αυτού του ίσως.