Τελικά, δεν τρομάζει κανείς, αδερφέ.
Πάντα πίστευα ότι αν είχαμε μιαν ελπίδα να νικήσουμε τον φόβο θα χρειαζόταν προηγουμένως να τρομάξουμε και να θελήσουμε την ελευθερία.
Αλλά δεν τρομάζει κανείς.
Χιλιετίες φρίκης, αργός συσσωρευμένος θάνατος, συντρίμμια και ερείπια, θυσίες, φόνοι, αποκεφαλισμοί, βασανιστήρια, ξεκοιλιασμένα πτώματα, τσιμπούσι όρνιων, στοιχειωμένες κραυγές, εκτοπισμοί και απώλεια, απέραντη παγκόσμια ερημιά και απουσία, θέατρο πεινασμένων κανιβάλων, σερβιρισμένα κορμιά και ματωμένα σαγόνια, ανθρωποφαγία και λαγνεία νεκροταφείου, έρωτες φτήνιας και σαχλά ρομάντζα, χαζό ανύπαρκτο χιούμορ, μελοδράματα και στείρα δράματα, μιζέρια και ηλίθια μελαγχολία, εξυπνάκηδες χαλαροί ευγενείς, υπερήλικες έφηβοι, σκυλιά έρμαια κομμάτων, ιδεών, εκκλησιών κρεοπωλείων, μαύροι και κόκκινοι μακελάρηδες, διεκδικητές διαδηλωτές υπερασπιστές, στημένες φάρσες, μασκαρεμένη χαρά σε ένα σαλόνι κυριών, ψυχολογικές κορδέλες, βαρύγδουπες κενές φανφάρες, άγονη άνυδρη γη, χέρια λεπίδες, βιτριολικά βλέμματα, αναιδής αδιατάρακτη ψυχραιμία, γέλια γκριμάτσες βλακείας, ηλεκτρονικά ανδρείκελα, ψηφία, αριθμοί, λέξεις αυτόχειρες, συλλογικός αυνανισμός οργιώδης, ανόητος, ροζ συννεφάκια και λουλούδια πλαστικά, φιλανθρωπία συρμού, φιλιά σκονάκια τηλεοπτικά, γιορτή που ψεύτισε, ξέφτισε, ξεγελασμένη συνάντηση, συναγωγή παγίδα, ένα γαϊτανάκι από ψεύτες και τώρα ανοίγει η ροζ σαμπάνια να ανάψουν τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα –
Μια μαζική αυτοκτονία να ξορκίσουμε τη μοναξιά μας.
Τι αποτυχημένα πειράματα, τι χαραμισμένες δυνατότητες που είμαστε, αδερφέ.
Και δεν τρομάζει κανένας.
Δεν ξέρουμε πόσο αδίσταχτοι πουριτανοί είμαστε, πόσο αμείλικτοι ιεροεξεταστές.
Ζήσαμε πάντα μόνο μόνοι καταβροχθίζοντας ο ένας τον άλλο και τώρα γεράσαμε και γελώντας χαζά συναντιόμαστε να αυτοκτονήσουμε όλοι μαζί γιατί είναι άβολο να πεθαίνεις και θέλουμε λίγη πρόχειρη άψυχη συντροφιά για να μην χάσουμε ούτε στιγμή την αυταπάτη και το ψέμα μας, ούτε καν την τελευταία στιγμή.
Αλλά ο θάνατος είναι προσωπική υπόθεση.
Αλλά η μοναξιά δεν είναι συννεφένια γκόμενα, είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα και νούμερο γερμανικό για τους φαντάρους –θεσπέσια τρελή, τρύπια και μόνη, η Γώγου θα αυτοκτονούσε πάλι λίγο πιο όμορφα από αυτό που πάμε να κάνουμε, λίγο πιο αυθεντικά από αυτό που ήδη κάνουμε.
Έχω έναν τάφο πρόχειρο στα ερείπια και λέω να φεύγω και να μείνω εκεί, να εξαπολύσω τον τρελό μου καμπούρη με ένα χέρι νευρόσπαστο και φαλλικό να πηδήξει το χάος, να φέρει ένα καρναβάλι του Λόγου που δεν φανταστήκαμε στα αστεία, πουριτανικά ξετσίπωτα καλοστημένα όνειρά μας, να προσκομίσει ένα ζωντανό πανηγύρι του ξυπόλητου σταυρωμένου καρνάβαλου που επιστρέφει αναστημένος και μόνος με όλους μαζί τους ζωντανούς να κρατά ανοιχτή τη γιορτή, να κρατά ακόμα ανοιγμένο το θαύμα, το θαύμα –
Όχι αυτή τη σαχλαμάρα, όχι αυτή τη μαζική αυτοκτονία των άφοβων και των ατρόμητων και των γενναίων.
Έχω έναν τάφο ήδη σκαμμένο που περιμένει μαζί με τους δειλούς και με τους τρομαγμένους και σκέφτομαι σιγά-σιγά να πηγαίνω, ένα ρεβόλβερ παλιό θα μου ανοίξει τα βλέφαρα, το κοράκι με το σπασμένο φτερό θα πετάξει πάνω από τα μνήματα και θα θροΐσει ο ευκάλυπτος και το κυπαρίσσι γιατί στον τόπο μου μπορούν και θροΐζουν τα κυπαρίσσια με τις ανάσες των νεκρών και τις καρδιές τους στα κλαδιά κυπαρισσόμηλα.
Υπάρχει ακόμα κάπου αυτή η γιορτή που ζητήσαμε, αδερφέ, το υπόσχομαι ότι υπάρχει αλλά τώρα ίσως έμεινε ο τάφος, τώρα που γκρέμισαν τα είδωλα και οι βασιλιάδες γυμνοί παρελαύνουν ακόμα και οι άφοβοι υπήκοοι επιμένουν και χειροκροτούν και γιορτάζουν ανόητα αυτή την άνοστη φάρσα που οι ψεύτες την είπαμε ζωή –έμεινε ο τάφος να γυρίσουμε σπίτι μας.
Ο θάνατος είναι προσωπική υπόθεση. Θα βρεθούμε ξανά όταν από τις κάσες των νεκρών θα πεταχτούν αληθινά λουλούδια.
Πρώτη των Χαιρετισμών χθες, γυναικείος ψαλμός, την πάσαν ελπίδαν μου εις Σε ανατίθημι –τι πρελούδιο θρήνου, τι προοίμιο τάφου.
Τι προσδοκία μιας ανάστασης.
Θα βρεθούμε την άνοιξη καθώς θα ξεπετάγονται από τα φέρετρα λουλούδια.
Σκόνη και άδεια σύννεφα και ίσως είναι καιρός να κατεβάσω τα ρολά σ’ αυτό τον όροφο γιατί θα με ρωτήσει η άνοιξη τι κάναμε και δεν ξέρω να πω την αλήθεια και φοβάμαι να πω πώς και πόσο πεθάναμε.
Πώς και πόσους σκοτώσαμε.
Και δεν τρομάξαμε.
Ούτε ένας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
22 σχόλια:
Συγκλονιστικές οι λέξεις σου κι η γραφή σου!
Δε μένει τίποτε να προστεθεί.
Σ' ευχαριστώ πολύ.
Να είσαι καλά και να γράφεις, Νάσια. Εγώ σ' ευχαριστώ.
Το Φόβο δεν θα τον διώξουμε αν τρομάξουμε πρώτα... Γιατί ο Φόβος φώλιασε αφού βρήκε την κερκόπορτά μας και η συνείδησή μας πιάστηκε στον ύπνο. Και ποτέ δεν θα τρομάξουμε, γιατί όλο αυτό το φρικιαστικό κρύβει μια περίεργη ηδονή, μια ικανοποίηση του είσαι και δεν είμαι - αν καταλαβαίνεις τι εννοώ... Αλλά, να σου πω κάτι, και μόνο που τα γράφεις τόσο σταράτα και μας κάνεις να τ'αναλογιζόμαστε πιο βαθιά, μάλλον είμαστε σε καλό δρόμο :) για τη συνειδητοποίηση εννοώ. Της Ανάστασης.
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιο.
Νομίζω ότι καταλαβαίνω τι εννοείς.
Απλώς, μου φαίνεται ότι αν είχαμε την εντιμότητα να τρομάξουμε, τότε ίσως κάναμε τον φόβο μας γνήσιο και ερωτικό και δημιουργικό δέος απέναντι σ' αυτό που είμαστε και σ' αυτό που ζούμε.
Δεν ξέρω. Ούτε ξέρω αν είμαστε σε καλό δρόμο. Αλλά έχω ελπίδα -που είναι, φυσικά, το ακριβές αντίθετο της αισιοδοξίας.
Να είσαι καλά και καλή σου συνέχεια.
Μα γιατί να νικήσουμε το φόβο; Ο φόβος είναι μια παράλογη αξία, γιατί είναι η μόνη αλήθεια, η δική μας αλήθεια. Η μυρωδιά του δεν μπορεί παρά να είναι ελκυστική και ικανή για να σε οδηγήσει στο επιθυμητό πάθος και έπειτα στο πολυπόθητο λάθος. Και το λάθος είναι η μοναδική εντιμότητά μας. Δεν οφείλουμε λοιπόν "να ξοδευτούμε σε κάποια κόλαση" αγκαλιά με τα πάθη και τα
λάθη μας;
Μην ασχολείστε!Ένας άνθρωπος που απλώς βαρέθηκε τις εικονικές αναστάσεις, αλλά παρ' όλα αυτά αγάπησε τους γυμνούς βασιλιάδες και τους υπηκόους που του γελούν ειρωνικά...!
Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το σχόλιο.
Θα μου επιτρέψεις να "ασχοληθώ", όχι για ανταπάντηση ή κάτι τέτοιο.
Βλέπεις, συμφωνώ. Ή σχεδόν.
Το ξόδεμα -η έξοδος- είναι ίσως ο προορισμός ή ο τρόπος μας. Μια τροπή νόστου. Ελευθερία.
Απλώς, μου φαίνεται ότι ο φόβος αρνείται το ξόδεμα. Θέλει συσσώρευση, ιδιοκτησία και προστασία και ασφάλεια απατηλών θησαυρών. Δεν ξοδεύεται ο φόβος. Δεν μοιράζεται. Ούτε οδηγεί σε λάθη -το αντίθετο κάνει. Αρνείται λάθη και πάθη και θέλει αυτή την τελειότητα των εικονικών αναστάσεων που λες.
Αλήθεια, δεν νομίζω ότι διαφωνούμε. Ίσως κάνω λάθος αλλά οι γυμνοί βασιλιάδες που αγαπάς είναι ο ξυπόλητός μου καρνάβαλος.
Και το φως -λοιπόν: μόνο τρύπιες παλάμες μπορούν να κρατήσουν το φως χωρίς να το σβήσουν στο φόβο τους.
Η ειρωνεία εξαντλεί κάποια στιγμή τον εαυτό της -όταν κορυφώνεται. Κι αυτό ειρωνεία είναι. Ελευθερωτική της αυτό-αναίρεσης.
Για μένα, η νίκη κατά του φόβου είναι πάντα η ήττα της τρύπιας παλάμης. Και σκέφτομαι ότι αυτή η τελευταία μπορεί και ζητιανεύει με τον τρόπο ενός αληθινού, ευάλωτου και πάντα ηττημένου νικητή βασιλιά.
Καρναβαλικός τρόπος. Και αναστάσιμος. Και καθόλου εικονικός.
Με συγχωρείς που φλυάρησα. Να είσαι καλά και καλή συνέχεια.
Λόγος που κόβει την ανάσα...Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας σε ο,τι αναφέρετε για το φόβο...έχουμε ανοσία σε κάθε τί αποτρόπαιο...
(Θα προτιμούσα να βλέπω αναρτήσεις σας πιο συχνά...) Σας ευχαριστώ.
Εγώ σ' ευχαριστώ για τα σχόλια.
Ξέρεις, εγώ δεν τον έχω μάθει ακόμα αλλά μας χρειάζεται ο Λόγος που θα μας κόψει την ανάσα. Ίσως έτσι την εκ-τρέψει. Και ίσως έτσι μάθουμε πάλι να ανασαίνουμε σωστά.
Δηλαδή: ανθρώπινα. Και θεϊκά.
Όσο για τις αναρτήσεις -λοιπόν: δεν είναι και καμιά απώλεια!
Έκλεισε ο όροφος εδώ και καιρό. Από χαραμάδες μιλάμε τώρα. Είναι πιο όμορφα έτσι.
Εξάλλου, δεν λέω τίποτα επινοημένο δικό μου. Τίποτα που σκαρφίστηκα μόνος μου.
Σε παρακάλω μην το περάσεις για "συμβουλή" -αυτό μας έλειπε!- αλλά, κατά τη γνώμη μου, μην χάνεις και πολύ χρόνο με blogs και άλλες γελοίες ιστορίες. Υπάρχουν μερικά αυθεντικά κείμενα στον πραγματικό κόσμο -δεν εννοώ τα δικά μου, παραείναι νωρίς για τέτοια!- και εκεί υπάρχουν όλα όσα ζητάς.
Όλα όσα όλοι ζητούμε. Που είναι όλα Ένα -το μόνο αναγκαίο και το μόνο που χρειάζεται. Το αναπόφευκτο.
Και πάλι σ' ευχαριστώ και καλή σου συνέχεια.
Τα δικά σας αυθεντικά κείμενα τα έχω εξαντλήσει εδώ και καιρό...η λογοτεχνική έρευνα βέβαια αποδίδει καρπούς...και πάλι σας ευχαριστώ και θα αναμένω γραπτά και ψηφιακά από εσάς...
Πολύ σ' ευχαριστώ για τις αναγνώσεις.
Πάντως, για να μην παρεξηγηθώ: δεν εννοούσα ότι είναι νωρίς για σένα ή για οποιονδήποτε να διαβάσει δικά μου κείμενα -ούτε καν εγώ δεν είμαι τόσο φαντασμένος!
Εννοούσα ότι είναι νωρίς για μένα να ισχυρίζομαι ότι έχω γράψει πραγματικά αυθεντικά κείμενα, έτσι όπως τα υποψιάζομαι.
Κοντολογίς: αναμονή και υπομονή και δουλειά. Θα κάνει καλό σε όλους μας.
Σ' ευχαριστώ και σε χαιρετώ.
Αγαπητέ Κυριάκο (παίρνω το θάρρος να σου μιλήσω στον ενικό, μια και θα μπορούσα να είμαι μαμά σου)
Το e-mail μου είναι άσχετο με όσα γράφετε εδώ, αλλά ήθελα να επικοινωνήσω μαζί σου έχοντας διαβάσει το «Ρέκβιεμ για τους απόντες» και δεν είχα άλλο τρόπο.
Τονίζω ξανά (γιατί έχει σημασία) πως έχω την ηλικία του Ζακχαίου, έχοντας γεννηθεί στην Κύπρο στα χρόνια που εσύ αποκαλείς τραγικά, λίγο γελοία και πολύ γκαντέμικα.
Σ’ ευχαριστούμε κατ’ αρχήν για τη φρεσκάδα που έφερες με το βιβλίο σου στην Κυπριακή λογοτεχνία. Η άνεση σου στο γράψιμο και ο ευφυέστατος τρόπος με τον οποίο συνδέεις μύθο και ιστορία της Κύπρου, κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι το τέλος. Η νουάρ γραφή, παρ’ ότι για μένα δεν αποτελεί πρώτη επιλογή, εντούτοις αναγνωρίζω ότι στην προκειμένη περίπτωση καταφέρνει να «ελαφρύνει» το αβάσταχτο βάρος που μας φορτώνει η ιστορία της Κύπρου στα μαύρα χρόνια στα οποία αναφέρεσαι και μαζί με το αστείρευτο χιούμορ του βασικού σου ήρωα, πιστεύω πως θα καταφέρει να κερδίσει ακόμα και τους αναγνώστες με λίγο ή καθόλου ενδιαφέρον για την ιστορία και τα πολιτικά δρώμενα και να ανατρέψει τη ρήση που επαναλαμβάνουν οι Ελλαδίτες εκδότες, ότι δηλαδή το κυπριακό «δεν πουλάει».
Σε αρκετά σημεία διαπιστώνω την ανάγκη για «φλυαρία» που έχει η δική σου γενιά σε θέματα υπαρξιακά, θέματα που αντίθετα, η δικιά μας θεώρησε πως κάποιος άλλος τα είχε λύσει για λογαριασμό μας και προχωρήσαμε με αλαζονεία ένα βήμα παρακάτω για να αντιληφθούμε –πολύ αργά δυστυχώς- πως τα παπούτσια που διαλέξαμε ήταν τρία νούμερα μεγαλύτερα από τα πόδια μας. Επισημαίνω εδώ τη φλυαρία του κεντρικού σου ήρωα, όχι τόσο γιατί με κούρασε, όσο γιατί διαβάζοντας στη συνέχεια μερικές από τις σκέψεις που ανταλλάζετε εδώ στο μπλοκ, ανησυχώ αν θα μπορέσετε να βρείτε, ανώδυνα, τις απαντήσεις που αναζητάτε. Πάντως, θα συμφωνήσω απόλυτα με την Βασιλική Χρίστη στην κριτική της στο „diavasame.gr“ πως με το βιβλίο σου αυτό, «ξεκαθαρίζεις τους λογαριασμούς της γενιάς σου απέναντι στο παρελθόν».
Θερμά συγχαρητήρια και ευχές για πολλές ακόμα επιτυχίες.
Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη
Πράγα, Ιούνιος 2010
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όσα γράφετε, μου δώσατε μεγάλη χαρά! Δώσατε, επίσης, τροφή για μια συζήτηση που δεν μπορεί να γίνει εδώ -αν και θα προσπαθήσω παίρνοντάς τα με τη σειρά.
Για τη φρεσκάδα: Έτσι όπως ο ανιαρός καινούριος κόσμος με κάνει να αισθάνομαι μπαγιάτικος, η επισήμανσή σας με ενθαρρύνει, να είστε καλά.
Για τη νουάρ γραφή: Έτσι ακριβώς. Λειτουργεί προς αποφυγή του μελοδράματος και τίποτα παραπάνω.
Για τη φλυαρία περί τα υπαρξιακά και το θέμα της γενιάς: Μην αδικείτε τη γενιά σας. Δυο δεκαετίες συγκρούσεων και πολέμων είναι ένα καλό άλλοθι. Υπήρξατε θύτες και θύματα του εαυτού σας και το κακό είναι ότι σας μιμούμαστε με πιο εκλεπτυσμένους τρόπους -αλλά σας μιμούμαστε. Κι εμείς δεν έχουμε άλλοθι. Γι' αυτό τα επινοούμε. Είναι κρίμα.
Δεν πιστεύω, λοιπόν, ότι φλυαρούμε για την ύπαρξη. Μας αρέσει η αερολογία και η κομπορρημοσύνη και τις υπηρετούμε και τις δυο. Αλλά η ύπαρξη είναι παρωχημένη έννοια στο μεταμοντέρνο ψηφιακό πανηγυράκι μας.
Όπως καταλαβαίνετε, η γενιά μου δεν θα συμφωνούσε και τόσο πολύ μαζί μου γι' αυτό ας είναι σαφές ότι δεν πάω να εκπροσωπήσω κανέναν και τίποτα έξω από τον πιο προσωπικό μου θάνατο και την πιο προσωπική μου ζωή -κατ' εμέ, αυτό οδηγεί στον πιο οικουμενικό θάνατο και στην πιο οικουμενική ζωή. Αλλά αυτό μένει να αποδειχτεί.
Έτσι, η παρατήρηση της κυρίας Χρίστη ενδεχομένως να είναι εύστοχη -πλην: Δεν πήγα να ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς κανενός με κανένα παρελθόν. Μάλλον να ανοίξω λογαριασμούς με το παρόν ήθελα. Όχι με το επίκαιρο ή το συγκυριακό αλλά με το ζωντανό παρόν, αυτό που πάει να συνάψει τον εαυτό του στο αιώνιο.
Προφανώς, χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά!
Με αφορμή αυτό, μια παρατήρηση για όσα έχουν γραφεί για το Ρέκβιεμ: Είναι πρωτόγνωρο και χαρμόσυνο που μερικοί τόσο όμορφοι άνθρωποι έχουν ασχοληθεί με δικό μου κείμενο. Τους είμαι ευγνώμων για όσα έχουν πει και για κάτι ακόμα -για την πολυτέλεια που μου έχουν δώσει να αισθάνομαι κάποια "απογοήτευση".
Βλέπετε, όλο το Ρέκβιεμ είναι μια λέξη -συγχώρεση. Ο τρόπος να μεταμορφώσουμε το παρ' όλο σε επειδή. Αυτή τη λέξη δεν την εντόπισε σχεδόν κανένας και ίσως φταίω εγώ που δεν την ανέδειξα αρκετά.
Κάτι τελευταίο, για την "αναζήτηση απαντήσεων". Κατ' αρχάς, συμφωνήσαμε ότι μιλάω μόνο για τον εαυτό μου. Ίσως φανεί αλαζονικό αλλά δεν ψάχνω απαντήσεις. Τις ξέρω και δεν είναι και πολύ χρήσιμες.
Η απορία μου, κυρία Αβρααμίδου, η απορία -καθώς πιστεύω- του καθενός από εμάς, δεν ζητά να τραφεί με απαντήσεις αλλά με ανταπόκριση, με αμοιβαιότητα. Αυτή είναι η μόνη υπαρξιακή αναζήτηση που ταιριάζει στον άνθρωπο. Αναζήτηση του άλλου ανθρώπου που στο πρόσωπό του θα βρεις τον εαυτό σου. Ώστε: όχι φλυαρία περί τα υπαρξιακά αλλά -φλύαρη, ναι και, ενίοτε, απελπισμένη- υπαρξιακή πρόσκληση για συνάντηση.
Για συνομιλία. Για συν-γραφή. Για συνύπαρξη. Είναι ερωτική πράξη δίχως τέλος η γραφή, η ζωή μας. Και φυσικά δεν γίνεται να είναι ανώδυνη. Συχνά, εξάλλου, μας χρειάζεται μια συν-φορά για να ενώσει πάλι τους ανόητα παράλληλους δρόμους μας.
Έτσι ίσως γίνεται η τραγωδία μας τραγούδι. Έτσι γιορτάζουμε.
Συγγνώμη αν σας κούρασα -αλλά την φλυαρία την ξέρατε ήδη!- και σας ευχαριστώ και πάλι για όλα αυτά.
Με άλλα -και πιο ταιριαστά- λόγια: Σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση.
Δεν ξέρω αν περιμένεις να δεις απάντηση μου, Κυριάκο, αλλά θα πρέπει να σε διαβεβαιώσω, ότι το μήνυμα σου για «συγχώρεση» έχει επισημανθεί πολύ καθαρά, γι αυτό άλλωστε μιλήσαμε για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών της δικής σου γενιάς απέναντι στο παρελθόν». Κι αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλοι οι νέοι της δικιάς σου γενιάς σκέφτονται το ίδιο. Χαιρόμαστε όμως που έστω και ένας από εσάς, βρίσκει την διέξοδο. Και το κλειδί είναι αναμφισβήτητα η «συγχώρεση». Όσο για την δικιά μας γενιά, μην φοβάσαι, δεν την αδικώ. Δεδομένου όμως ότι η ιστορία δεν σταματάει ούτε στη δεκαετία του ΄60 αλλά ούτε και του ΄70, δυστυχώς για εμάς, ο εφησυχασμός μας έχει πλέον γεμίσει μερικές νεώτερες σελίδες της. Και σ’ αυτά τα νεώτερα χρόνια δεν υπάρχει κανένα άλλοθι πλέον. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι πως είσαι θύμα εσαεί.
Καλημέρα.
Και την περίμενα και πολύ χαίρομαι για την απάντηση, κυρία Αβρααμίδου!
Μακάρι να είναι όπως τα λέτε. Και, βέβαια, δεν είναι κανένα δικό μου μήνυμα παρά το πιο παλιό μήνυμα του κόσμου: Να συν-χωρέσουμε, επιτέλους, όλοι αρμονικά εδώ πέρα -στην Κύπρο, στον κόσμο, παντού.
Κάτι άλλο, για το θέμα της γενιάς και πάλι -δεν φοβάμαι ότι θα με παρεξηγήσετε εσείς αλλά τα σχόλια είναι σε κοινή θέα και έτσι θέλω να το διευκρινίσω: Δεν πάω να διαφοροποιήσω τον εαυτό μου από κανέναν. Το αντίθετο μ' ενδιαφέρει. Η συνάντηση, η κοινοποίηση, η ενότητα. Απλώς, δεν θέλω να παριστάνω τον εκπρόσωπο κανενός γιατί πολλοί θα θυμώσουν -και θα έχουν και δίκιο!
Χωρίς ίχνος αντίφασης, να μιλά κανείς για τον εαυτό του σημαίνει να εύχεται με όλη τη δύναμή του ότι, την ίδια στιγμή, μιλά για όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται -και ο σκοπός είναι, βέβαια, να μιλά κανείς για όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Επειδή όλοι αυτοί είναι ο πιο αληθινός του εαυτός.
Φοβάμαι ότι έχετε δίκιο για τον εφησυχασμό. Εντούτοις, ξεκινώντας από τους γονείς μου και από φίλους και συγγενείς, έχω δει τόσους ανθρώπους να ζουν μέσα στην άκρα αβεβαιότητα, να βασανίζονται από απογοητεύσεις ή διαψεύσεις ή ματαιώσεις και τα παρόμοια ώστε να ξέρω ότι δεν είναι δική μου δουλειά να αποδώσω ευθύνες ή να επινοήσω και να υποδείξω ενόχους.
Αυτό δεν αναιρεί ούτε την ευθύνη ούτε την ενοχή. Απλώς, τα δυο αυτά δεν αποδίδονται. Αναλαμβάνονται από τον καθένα προσωπικά -αυτό που κάνετε εσείς μιλώντας για τη γενιά σας. Ξέρω ότι με καταλαβαίνετε.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο που μου χαρίζετε, κυρία Αβρααμίδου και εύχομαι καλή συνέχεια!
Δεν θα μονοπωλήσω άλλο το blog σου -για σήμερα τουλάχιστον- Κυριάκο, μόνο επίτρεψε μου να κάνω ένα μικρό άλμα σε κάτι που το εννοούσαμε στη συζήτηση μας αλλά δεν το ονοματήσαμε και να εισηγηθώ σε όσους δεν έχουν διαβάσει τις "Φονικές ταυτότητες" του Αμίν Μααλούφ, να το κάνουν. Θα βρουν άπειρες αλήθειες εκειμέσα.
Κι όμως, κυρία Αβρααμίδου: Ούτε εγώ έχω διαβάσει το συγκεκριμένο -με κουράζει ο Μααλούφ. Με μια ευκαιρία, θα το κοιτάξω, να είστε καλά για την επισήμανση -και μακάρι να ήταν έτσι τα μονοπώλια!
Διάβασα τον "Γιωρκή τον Καρπασίτη" και τους "Μικρούς ερωτικούς θρήνους". Στο πρώτο έκλαψα. Το δεύτερο δεν με έπεισε. Θα κάνεις καμιά δημόσια εμφάνιση για προώθηση βιβλίου σου; Στην Αθήνα;
Φιλικά και συναδελφικά.
Ο Γιωρκής και οι Θρήνοι;!
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την ανάγνωση! Και για την "αναδρομή" -από το πρώτο με χωρίζει η μισή μου ζωή, κυριολεκτικά: 14 χρόνια παλιότερα, το 1996 γράφτηκε και το 1998 βγήκε. Κι άλλα 9 από το δεύτερο -λυπάμαι που σε απογοήτευσε, πάντως. Και ελπίζω να μην ένιωσες ότι χαράμισες χρόνο, είναι ένας μεγάλος φόβος μου αυτό.
Για τυχόν δημόσια εμφάνιση, πολύ ειλικρινά και χωρίς να κάνω τον έξυπνο ή να το παίζω "υπεράνω" (πίστεψέ με) εύχομαι ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ πια! Το έχω ζήσει ορισμένες φορές στην Κύπρο και μου φαίνεται τελείως περιττό και για μένα και, πολύ περισσότερο, για τους άλλους ανθρώπους.
Αρκεί το γραφείο, οι περιπάτοι, η καφετέρια και η μπιραρία. Εξάλλου, αν το καλοσκεφτείς, κάθε μας μέρα μια δημόσια εμφάνιση είναι!
Ευχαριστώ πάλι και καλή συνέχεια.
Κυριάκο γειά χαρά σου,
Εχω μια πρόταση που μπορεί να σε ενδιαφέρει. Θες να μου στείλεις το e-mail σου για να σου γράψω λεπτομέρειες;
Χαιρετισμούς
Βίβιαν Αβρααμίδου
Γεια σας κυρία Αβρααμίδου και καλό φθινόπωρο!
Μυστηριώδες αυτό με την πρόταση, μου κεντρίσατε το ενδιαφέρον -κι ευχαριστώ από τώρα που με σκεφτήκατε.
Ιδού το e-mail: kyriakos.margaritis@gmail.com
Θα περιμένω νέα σας. Μέχρι τότε, καλή συνέχεια.
Καλησπέρα Κυριάκο μου είμαι η Ακυλίνα απο τις εκδόσεις !βρέθηκα τυχαία σε αυτό το blog σου και διάβασα όλες τις αναρτήσεις ...έχω μείνει άναυδη .Η γραφή σου είναι πραγματικά υπέροχη ...είσαι πολύ εύστοχος και συμφωνώ με τα περισσότερα !Σίγουρα θα διαβάσω την ερωμένη και τη σκιά της !φιλιά
IN A WORLD that is buckling under the weight of profit-making, that is overrun by the destructive sirens of techno-science and the power-hunger of globalization - that new brand of slavery - beyond all that, Friendship exists, Love exists.
Henri Cartier-Bresson, 1998
Δημοσίευση σχολίου